22 april - Las Vegas Revisited

We zijn weer terug in Las Vegas en dit keer bij andere temperaturen. Hadden we het bij aankomst af en toe wat frisjes, vandaag hadden we het ietsjes warmer... ehm... zeg maar heter. De thermometer in de auto gaf enkele keren meer dan 100 graden Fahrenheit aan, da's 39 graden Celsius
Maar we beginnen het verhaal in San Diego, waar we heel vroeg vertrokken om 7.20 uur. In de dichte mist. Toen we de heuvels in reden zat er zelfs een klein laagje ijs op de voorruit bij de blazer!

Maar toen we even later de woestijn in draaiden was de mist ineens weg en steeg het kwik heel snel. De thermometer ging van 6 graden C ineens naar 28 en na Joshua Tree NP was het echt niet meer te harden. Arny heeft een hekel aan Freeways (6 baans autobanen) dus we hadden een mooie route via wat b-weggetjes uitgestippeld. Trip duurde daardoor wel anderhalf uur langer, maar je ziet tenminste wat. En je kunt makkelijker stoppen langs de weg voor wat foto's. Toen we de Navajo Preserve binnen reden was het kwik bijna op 40 graden, maar het was zo mooi daar, dat we even zijn gestopt voor een fotosessie met onze Mustang in een gigantisch Joshua Tree bos.

De 10 minuten dat we daar bezig zijn geweest, heeft een flinke zonnebrand opgeleverd en koppijn van de uitdroging!


Uiteindelijk zijn we via wat omwegen na zo'n 8 uur rijden bij ons hotel in Las Vegas aangekomen. De zwaarste rit van deze trip. Maar wel een stuk aangenamer vanwegen de temperaturen (nou ja, eigenlijk was het veel te heet), maar vooral vanwege de auto. Wat een verschil met al die 4WD jeeps die we gehad hebben. Zo'n Ford Mustang rijdt ook nog eens een stuk zuiniger. We hebben de hele route maar een keer een beetje bijgetankt!


Oh, we zitten dit keer eens niet in Hooters in Las Vegas. Arny had een mooie deal kunnen regelen bij Treasure Island, midden op de Strip. Helaas kunnen we hier maar een nacht blijven (beetje miscalculatie). We hebben in elk geval een avond kunnen genieten van onderstaand uitzicht. Nu de kofferinpakblues en morgen weer de vliegstress....

21 april - Goodbye San Diego, Arrividerci Little Italy

20 april - The Pirates of San Diego

Damn, weer kl*te koud weer vandaag. Het was zelfs mistig! Het strand had dus weer geen zin. We zijn daarom maar naar de haven gelopen. San Diego is de grootste marine haven van de USA. Er is een Maritiem museum en je kunt ook nog de USS Midway bezoeken, een van de grootste vliegdekschepen ooit gebouwd.

Smalle trapjes af klauteren, door smalle buizen kruipen en nog smallere trapjes...
Nee, de Marine is nix voor dikke mensen!

We zijn begonnen met de Midway. Wat een gigantisch schip. Het is echt een stad in het klein, je hebt er diverse restaurants, een bibliotheek, videotheek, ziekenhuis en zelfs een eigen gevangenis! En dan stonden er ook nog diverse oude en moderne vliegtuigen. In sommige mocht je zelfs plaats nemen achter de stuurknuppel! En dan komt het kleine ventje in Arny naar boven, het baasje mocht achter de stuurknuppel van een F10 Hornet. Je had de glimlach moeten zien!

Toe we het vliegdek op liepen begon zelfs even de zon door te breken, waarna hij weer in een dikke mist verdween ;-(.

Na een dikke twee uur door de Midway geklauterd te hebben (wat een smalle trappetjes allemaal) zijn we richting het Maritiem Museum gelopen. Hier liggen enkele historische boten die je ook allemaal mag betreden. O.a. de HMS Surprise, een 17e eeuwse corvette die ze nagebouwd hebben voor de film Master & Commander met Russel Crow. Hihi, na piloot mochten we ook nog piraatje spelen! Joepie!

Maar nog indrukwekkender was de Star of India, dat is de grootste nog varende driemaster van staal. Laatst nog bij de Sail in Amsterdam. Op de Star was een mooie fototentoonstelling van Jack London, de schrijver. We wisten niet dat hij ook een zeer verdienstelijk fotograaf was. 
Daarna door de smalle boeg gekropen van een Russische diesel onderzeeer en zijn kleinere Amerikaanse versie.
Op de Berkeley, een oude stoomboot uit de 18e eeuw was een mooie expositie over Gaugin en zijn werk dat hij in de stille zuidzee heeft gemaakt.

Kortom het was ondanks het vieze weer toch nog een geslaagde dag! Natuurlijk afgesloten met een lekker Italiaans dineetje. We hadden s'avonds ook nog kaarten voor een concert van Guitar Wolf, maar daar hebben we toch maar vanaf gezien. We waren best kapot van al het geklim en gekruip van vandaag.

19 april - San Diego

Aangezien het niet echt strandweer was, zonnig, maar een beetje fris, hebben we vandaag een dagje cultuur gedaan. We zijn naar Balboa Park gelopen, waar tig musea liggen. Eentje wilden we altijd al bezoeken, maar de vorige keren was het dicht; The Museum of Photographic Art. Nu hadden we meer geluk. Een prachtige collectie fotografie, van 1880 tot heden en heel mooi gepresenteerd. En een waanzinnige museumwinkel vol met fotoboeken, kaarten, posters en meer. Helaas zijn boeken te zwaar om mee te nemen.

Buiten was Arny meteen weer geinspireerd en heeft hij zijn oude Lensbaby weer te voorschijngetoverd. Een lensbaby is een hele goedkope lens op een stukje rubberpijp. Scherpstellen gaat bijna niet, dit doe je door het pijpje in te drukken. Maar je krijgt er wel arty foto's van:

Daarna zijn we nog even doorgewandeld naar Hillcrest. Zoals de naam al zegt, een wijk op een heuvel. Het is de universiteitswijk van San Diego met heel veel winkeltjes (CD's!), restaurants en vooral een zeer actieve homogemeenschap. Zeer gezellig dus!

S'avonds weer heerlijk gegeten in een van de Italiaanse restaurantje in de buurt van ons hotel.

18 april - San Diego

In 2006 hebben we al het zuidelijk deel van de Route 1, de Pacific Highway gereden, van San Francisco tot San Diego. En in 2009 het noordelijk deel van Seattle naar Frisco. Eigenlijk meer dan genoeg reden om op de snelst mogelijkste manier naar San Diego te rijden. En waarom deden we dat dan niet? 2 Redenen: het Surf Museum in Huntington Beach en onze Ford Mustang. De eerste was altijd gesloten op onze vorige trips en van de laatste wil je zo lang mogelijk genieten....

Het Surf Museum in Huntington Beach is een heel klein museum, maar zeer smaakvol ingericht over de surf cultuur en dus ook de surfmuziek van California. Helaas, geen Slacktone CD's, die waren net bij een festival compleet uitverkocht.

En het was er ook nog eens mistig. Tijdens een vorig bezoek had Arny nog mooie foto's van surfers vanaf de pier kunnen maken. Dat ging helaas niet op. Gelukkig klaarde het een beetje op toen we op een terrasje bij ons gebruikelijke pub van een broodje en een biertje genoten.

Rond 18 uur reden we Little Italy, de Italiaanse wijk van San Diego in. Ons Hotelletje was behoorlijk gerenoveerd sinds de laatste keer. We hebben een mooie hoekkamer met balkonnetje, met perfect uitzicht op onze British Pub (wat die in een Italiaanse wijk doet, daar zijn we vorige keer ook al niet veel wijzer over geworden).

We hebben dit keer 4 dagen om San Diego te verkennen, de vorige keren zijn we maar een dag geweest. En het leek ons telkens een leuke stad. In elk geval hebben we genoeg Italiaanse restaurants in de buurt en een pub op kruipafstand. Nu nog goed weer! We zitten in het zuidelijkste puntje van California tegen de Mexicaanse grens aan en het zijn verdorie koud...

Als je deze Italiaanse delicatesse zaak binnenloopt, heb je aan het eind van deze gang een geweldig Italiaans restaurant. Mits je gigantische porties 'meatballs' lust.... Ook de pizza's zijn van een extra grote variant met extra dikke korst. Maar wel lekker!

17 april - Santa Monica

Vandaag een hele rustige dag gehad. Arny was behoorlijk ziek, waarschijnlijk van het eten van gisteren. We hebben iedere vakantie wel zo'n dag ertussen zitten. Gelukkig hoefden we vandaag eigenlijk niks. 
S'middags zijn we wat rondgelopen in Santa Monica en na een Guiness op het terrasje van een pub ging het al iets beter met Arny. 

De lokale gitaarzaak had nog meer moois dan de vorige keer, maar we hebben ons kunnen inhouden. Dit jaar geen gitaar mee naar huis!
Morgen weer de koffers pakken, dan gaat het via Huntington Beach naar San Diego...

16 april - Santa Monica

OK, we hebben de blog een beetje verwaarloosd. Maar goed we zijn in LA aangekomen. Los Angeles dus....

The city we love to hate... en het is ook nog eens koud hier! Toen we hier 2 jaar geleden rond de zelfde tijd waren kregen we een hittegolf om de oren. Nu was het gisteren zo'n magere 17 graden en dat is vooral s'avonds frisjes. 

Normaal geen foto's van onszelf, maar Caro vond deze van mij zo leuk...

Maar daarmee hebben we nog niet verteld wat we de afgelopen dagen allemaal uitgevogeld hebben hier. De eerste dag zijn we van Pismo Beach in zo'n 3 uur naar Santa Monica gereden. En jawel weer aangehouden door een zwaailicht voerende ambtenaar. We gingen iets te snel berg af en hij had ons uitgekozen om de rest van het verkeer een lesje te leren. Gelukkig koste het lesje alleen maar tijd en geen geld, we mochten door zonder een bon! Joepie!
Of misschien kwam het toch door de swingende Si Cranstoun cd in onze radio, want de agent stond niet echt stil toen hij mijn rijbewijs probeerde te ontcijferen...

Na ingecheckt te hebben in ons hotelletje op het strand (bijna) zijn we maar meteen doorgereden naar Amoeba, de grootste indie platenzaak van de USA (ok de originele in SF is zelfs nog groter).
Drie uur later hadden we ons verlanglijstje behoorlijk kunnen inkorten en zijn we we door de avondspits terug naar het hotel gereden. Ook leuk, je hebt LA nooit echt beleefd zonder in de file te staan. Onze Dodge Tank had een behoorlijke stereoinstallatie, dus dat was mooi tegengas geven tegen de lowriders van de locals...

En we missen Bruce zo erg dat Arny de hele middag foto's van andere hondjes heeft gemaakt...

En toen hadden we ons verslapen... de dag erna en we moesten onze Dodge Tank inleveren tegen een Mustang cabrio. Helaassssssch, ze hadden geen Mustang cabrio bij het verhuurverdrijf. Terwijl we die wel hadden gereserveerd. Wel een lelijke Mitsubitschiegezondeheidomdatjeinmijngezichtniesste. En een nog lelijkere Chrysler met een open dak die zo lelijk was dat ze zelfs de sleutel kwijt waren!

Na een uur rondgewandeld te hebben over de parkeerplaats heeft Caro al haar charmes in de strijd geworpen en was er ineens wel een Mustang beschikbaar. Helaas geen cabrio, en daarom flink duurder?!?!? Ehm, sinds wanneer is een auto met een dak duurder dan eentje zonder? Na veel gezeik, en dikke lippen van ons, kregen we de Mustang zonder al te veel bij te betalen mee.

Blij als een kind zijn we met een flinke omweg ("Hier rechts, oh sorry, ik bedoelde links") terug naar ons motelletje gereden. Maar iedere mijl die je in deze auto rijdt is een genot. Vooral effe gas geven bij een stoplicht naast een Porsche is "pure fun" zoals ze hier zeggen... VROEMMMMMMM!

Tja en toen hadden we daarna een "day off" we hoefden niet te rijden, dus kroeg in kroeg uit.... bezopen, tot het gaatje! En nog ietjes dieper, want we hebben zelfs een tequila van 12 dollar achterover geslagen. Was errug lekker, helaas herinnerden we ons vanmorgen alleen nog maar de rekening...

En we bleken ons zelf tig keer op de foto gezet te hebben, in alle staten. We zullen jullie de laatste foto's besparen. Die op de WC zijn overigens geposeerd, tribute to Johnny Thunders (google is your friend!).

14 april - Pismo Beach

Kings Canyon en Sequoia National park bleken vanmorgen compleet dicht gesneeuwd te zijn. Het had bij ons de hele nacht geregend en in de parken was er zo'n 70 cm sneeuw gevallen. De weg erna toe was compleet afgesloten en zelfs met sneeuwkettingen bijna niet te doen. 
We hadden gisteren al enkele alternatieven bekeken: Palm Springs (normaal altijd goed weer nu compleet veregend),  Kernville (de Kajak hoofdstad van California, maar nu helaas ook dicht gesneeuwd) en ergens een dorpje langs de oceaan opzoeken. Het zou daar morgen welliswaar ook flink gaan regenen maar tegen de avond zou het droog worden.
Dus de laatste optie is het geworden: Pismo Beach!
De rit erheen duurde meer dan 6 uur, vooral omdat we onderweg nogal vaak geconfronteerd werden met ondergelopen wegen en een keer een compleet weggespoelde weg!

Maar we hebben het gered, vlak voor zonsondergang brak zelfs nog het zonnetje er door tijdens strandwandeling!

 

13 april - Gold Country

"Welcome to sunny California" riep de poetsvrouw van ons hotel in Sonora toen we aankwamen en trok haar muts nog wat dieper over haar oren. De sneeuwvlokken hadden de net nog zwarte muts al bijna helemaal wit gekleurd...

Het strand bij onze cabin vanmorgen, niet echt zwemweer....

Sunny California? Sinds we de staatsgrens met Nevada hebben overgestoken hebben we alleen maar sneeuw, regen, hagel en mist gehad! Zelfs bij Lake Tahoe lag vanmorgen een flinke pak sneeuw, dus dat was leuk wakker worden. 

Er werd zelfs via het journaal een waarschuwing uitgegeven dat de bergpas waar we over moesten afgesloten zou worden voor auto's zonder deuglijke sneeuwkettingen. Maar na navraag bleek een auto met 4wd geen sneeuwkettingen nodig te hebben. Dus toch maar op de gok richting Luther Pass. Het alternatief was een omweg van minstens 5 uur!

Bij de sneeuwkettingcontrole werd ons verzekerd dat onze auto 100% geschikt was, zelfs zonder kettingen. Joepie! De eerste bergpas was dan ook een makkie. Maar het weer verslechterde per minuut en het werd ook nog eens flink mistig. Sneeuw en mist, een dodelijke combinatie als je links en rechts afgronden hebt van tig honderd meter. Gelukkig konden we niet al te ver de afgrond inkijken en dus ook niet inschatten hoe diep we zouden vallen. 
Ach, overleven doe je zoiets toch niet!

Maar we hebben het zonder noemenswaardige slippartijen gehaald en toen we eindelijk in de Gold Country aankwamen begon zowaar de zon te schijnen. De heuvels waren maagdelijk groen. Echt een mooi plaatje, totdat het na een kwartiertje flink begon te regenen. 

Dit heeft ons echter niet belet om enkele leuke goudgraversstadjes te bezichtigen en ook nog de Jamestown Railway Depot. Dit is het enige bewaard gebleven depot voor stoomlocomotieven. Hier knappen ze nu oude locs op. Ook zijn er diverse films opgenomen, van High Noon tot Unforgiven en Back To The Future. 

Sonora bleek al net zo'n leuk stadje te zijn waar we hebben een oude, mooie Bed & Breakfast hebben gevonden. En een erg leuke dorpskroeg, waar de locals ons meteen in de armen sloten. Ze dachten dat we verdwaald waren...


Helaas blijft het slechte weer aanhouden en voor onze volgende stop Kings Canyon en Sequoia National Park waar we morgen zouden logeren is er zelfs voor 4WD auto's een sneeuwkettingplicht afgekondigd. Het hotel hebben we helaas al betaald en ze accepteerden vanmiddag geen telefonische afzeggingen meer. Sneeuwkettingen voor onze auto kosten minimaal 150 dollar, nogal een groot bedrag voor eenmalig gebruik. Ze passen thuis helaas niet op mijn VW-golf en zijn ook veel te zwaar voor ons koffer. 
Het word morgenvroeg het weerbericht checken en daarna kiezen of dure sneeuwkettingen kopen of wellicht een andere bestemming en dan dubbele hotelkosten....

12 april - Lake Tahoe

Toen we vanmorgen de vallei van Mono Lake verlieten begon het weer ontzettend snel te veranderen. Donkere wolken en sneeuwbuien verslechterden het zicht. Gelukkig kon ik zag ik nog net onderstaand tafereel in de achteruitkijkspiegel en zijn we even gestopt voor een foto (voor het beste resultaat op de foto klikken voor een groter exemplaar):

Vijf minuten later zaten we al in een sneeuwbui. Hoe hoger we de Sierra's in reden, hoe slechter het weer werd. Af en toe brak toch even de zon door en toen we stopten in Virginia City voor wat sightseeing was het redelijk uit te houden in het zonnetje. Maar zodra die achter de wolken verdween daalde het kwik zo snel dat iedereen van de straat vluchte. Virginia City is stadje wat rijk geworden is van de goud en zilvermijnen. Rond 1900 was het even berucht als beroemd en Mark Twain (Huckleberry Fin) begon er zijn schrijverscarriere. Het stadje is redelijk goed bewaard gebleven en vooral de hoofdstraat ziet er nog bijna zo uit als vroeger, als je alle toeristische winkeltjes wegdenkt.
Helaas zijn de meeste mooie saloons tegenwoordig helemaal volgestouwt met gokautomaten.

Toen we in Lake Tahoe aankwamen hadden we weer even geluk, de koude wind was gaan liggen en we hebben zelfs op pier voor ons huisje op het strand in het zonnetje gezeten.

Helaas duurde het geluk niet lang en begon het weer te sneeuwen. Een mooie zonsondergang werd het dan ook niet, maar desondanks ben ik de kou in gegaan voor wat foto's van het meer in de schemering. 

11 april - Ghost town triangle

Het voorspelde slechte weer is gelukkig vandaag nog achterwege gebleven. Al waaide het behoorlijk hard, soms zelfs stormachtig. We hebben dan ook de nodige zandstormen in de woenstijn gehad. 
We gingen vandaag op zoek naar Ghosttowns (spookstadjes), toch wel een van onze favoriete locaties hier. En Arny denkt al langzaam aan een nieuw fotoboek...

Bodie: nog steeds heeft niemand onze huurauto van de vorige keer gerepareerd....

We begonnen met Berlin, ongeveer 2 uur rijden van ons hotelletje van gisteren. Berlin is zoals de meeste van dit soort stadjes een mijnwerkerskolonie. Het ligt zo afgelegen dat er amper touristen komen. We waren dan ook de enige bezoekers van deze ochtend.

... maar in Berlin had het verhuurbedrijf nog een auto vergeten. Die stond er zelfs een tijd langer!

In Berlin is nog een bezienswaardigheid, er zijn fossielen gevonden van de Ichtyosaurus. Een verre neef van de Mosasaurus. Helaas was de opgraving gesloten. Schijnbaar had de beheerder zich verslapen.

Het interieur van de oude zagerij in Berlin

Ongeveer 8 mijl verder de bergen in ligt Ione. Eigenlijk geen echt spookstadje, want ze noemen zichzelf 'the town that refused to die'. Er wonen nog enkele tientallen mensen. Maar het merendeel van het stadje is behoorlijk vervallen, zie hieronder:
 

Hierna over grindwegen naar Bodie, net over de grens naar California. Hier zijn we al drie keer eerder geweest, maar nog nooit in het voorjaar. En er scheen nu nog meer van openbaar gegeven te zijn. Bodie is het best bewaarde westernstadje in de USA en daarom hebben ze er zelfs een Statepark van gemaakt. In de zomer is dan ook behoorlijk druk. Maar nu was er bijna niemand.

Details van Ione

Wat echter in geen enkele reisgids of website staat, is dat het park om 15 uur sluit in het voorjaar. En we waren er ongeveer een half uur voor sluitingstijd. Gelukkig kenden we de weg en zagen we ook snel welke gebouwen nu gerestaureerd waren. 

Interieurs van huizen en winkels in Bodie

Desondanks jammer van de lange rit vooral omdat we de Tufa's (kalkstenen monolieten) bij Monolake ook al vaker hebben bezocht, onze volgende en laatste stop voor vandaag. Maar het blijft altijd een mooie plek, dus zijn we toch vlak voor zonsopgang richting het meer gereden. Er stonden maar 2 andere auto's op de anders zo volle parkeerplaats. In totaal waren er maar 3 fotografen, onszelf incluis.

De Tufas bij Mono Lake

Helaas waren de andere twee fotografen een japanner en de overtreffende trap daarvan, een duitser. Beiden gingen vervolgens WOII nog even dunnetjes over doen. Waar ik maar wilde gaan staan met mijn statief en camera, er liep even later wel een vertegenwoordiger van de voormalige AS-mogendheden door het beeld. Want ze hadden al snel door dat we hier eerder waren geweest en ik de leukste plekjes kende. En dan bleef ook nog de duitser aan mijn kop zeuren of ik nog meer leuke locaties kende... Ja naturlich! Westerwald, Ostsee, Bayern? Oder vielleicht Osaka?

10 april - Extraterrestial Highway naar Austin

Ondanks dat we vanacht redelijk vroeg in bed lagen, hebben we ons toch verslapen. Pas om 10 uur zijn we Las Vegas uitgereden. En op de speedway begon de ellende al: roadwork! Het schoot niet op, de ene file na de andere. Toen we eindelijk de autobaan konden verlaten wachtte ons de volgende file. Er was een zwaar ongeluk gebeurd. Een motorrijder had zich dood gereden. Geen fijn gezicht zo op de vroege morgen.

Toen we eindelijk de 375 ging het gelukkig een stuk sneller. Geen auto gezien hier. Ook geen UFO's, de 375 heeft de bijnaam Extra Terrestial Highway omdat er vaak UFO's worden gezien. De highway gaat ook vlak langs Area 51, een supergeheime luchtmachtbasis waar nieuwe wapens getest worden, maar ook volgens de geruchten, neergestorte UFO's worden bewaard. Amerikaanse folklore is soms best humorvol!

Zo saai als de meesten mensen dit stuk woestijn noemen, vonden we het niet. Het was er op sommige stukken best mooi. 

Na de 375 volgde de 376 en dat is volgens vele de meest saaie weg ter wereld. 2 uur lang niks te zien alleen maar kaarsrecht asfalt. Je gaat vanzelf het gaspedaal iets verder indrukken. Vooral omdat er helemaal niemand te zien is. En dat weten de State Troopers dan ook. Ineens doemde er een zwarte wagen voor ons op die plotseling aan alle kanten zwaailichten bleek te hebben. Geen goedkoop grapje zo'n bon hier! Maar gelukkig niet zo duur als thuis! Heel voorzichtig zijn we daarna verder gereden, de agent had nm gewaarschuwd dat hij en zijn collega's niet aan Pasen deden en er flink gecontroleerd werd. Tja, hadden we dat maar eerder geweten... Maar het was pas onze 2e bon na circa 15 keer in de USA getoert te hebben.

Na 6 uur kwamen we eindelijk aan in Austin, een oud mijnwerkerstadje wat in 100 jaar amper veranderd is. Veel oude auto's staan hier weg te roesten langs de weg en veel overblijfselen van de zilvermijnen. We hebben een leuk klein motelletje gevonden en ook nog lekker gegeten. De locals zijn ook allemaal supervriendelijk, dus de dag eindigde toch nog een beetje leuk...

9 april - Viva Las Vegas Rockabilly festival

Onze laatste dag in Vegas en de laatste dag van het festival. Morgen hebben we de langste rit van de trip voor de boeg, zo'n 6 uur naar Austin. Dus vandaag doen we het rustig aan. 
Ook een beetje noodgedwongen, want de poolparty waar we de middag mee wilden beginnen was een beetje overvol geraakt. Het was dan ook prachtig weer. Er stond een rij van enkele honderd meters voor de poort. Na circa een uurtje mochten we naar binnen en konden we nog net het einde van de bikini en badpakkenverkiezing mee maken.

Overal stonden prachtige dames in de mooiste creaties. Sommige kwamen wel heel bekend voor, aangezien het pinup models waren die in veel bladen (zoals Playboy) te zien zijn. 
Natuurlijk was er ook de nodige muziek, maar het echte vuurwerk gebeurde binnen in het casino. Vooral Si Cranstoun was een welkome afwisseling op al het rockabilly geweld. Hij speelde een soulvolle mix tussen Jackie Wilson en Louie Prima bigband swing. De zaal barste dan ook uit zijn voegen en Si moest zelfs 4 toegiften geven.

 
Na nog wat bandjes hadden we het wel gehad en zijn we wat gaan eten en vroeg naar bed... Maar wat is vroeg in Las vegas?

8 april - Viva Las Vegas Rockabilly festival

Dag 3 van het festival en het was zo ongelooflijk geweldig! Maar daarover zometeen meer.

Hot babes & Hot rods!

Eerst even verslag doen van de vrijdag, want daar kunnen we redelijk kort over zijn. We zijn s'middags even de strip opgelopen want we moesten nog wat winkels bezoeken. Zo hebben we weer een leuke jurk gevonden in de uitverkoop bij Bettie Page voor Caro en omdat te vieren zijn we ons favoriete kroegje er tegenover in gedoken; Sin City. De leuke barkeepster van vorige jaren stond er ook en ze herkende ons nog van de vorige keren. Toen zich even later een gemixt gezelschap van Viva festivalbezoekers uit Canada, Australie en meer zich bij ons aansloot werd het al snel heel erg gezellig. Ietsje te eigenlijk. Want het bier en de tequila (voor Caro) stroomde zeer overvloedig. Enkele uren later waren we zo dronken dat we het festival kompleet vergaten en er ons eigen mini-festival van gemaakt hebben. 

Overal in de stad kom je festivalgangers tegen in authentieke jaren 50 kleren

 De dag erna kwam natuurlijk de spijt, gigantische katers waren ons deel. Arny was er al niet zo fantastisch aan van het Mexicaanse eten de dag van te voren. Dus doodziek hebben we ons richting de Orleans gesleept waar het festival zijn derde en grootste dag inging. Vandaag is er ook op het parkeerterrein achter het Casino van alles te doen. En spelen er legendes als The Ventures en Duane Eddy. Verder is er gigantisch grote custom hotrod carshow en loop je om de 10 meter een pinup model tegen het lijf. 

Maar het mooiste kwam s'avonds. Deke Dickerson, een bekende hillbilly, surf en rockabilly gitarist host al jaren een speciale avond show "Deke Dickerson's Guitar Geek festival". Hij nodigt dan legendarische gitaristen en andere muzikanten uit die dan enkele nummers met hem en anderen spelen. Vanavond stond het, hoe kan het ook anders met the Ventures (krasse knarren uit de jaren 60) en Duane Eddy (geboren 1938) op de poster, in het teken van surf muziek. Tja, en als je Arny ergens blij mee kan maken.... En meteen de eerste gasten waren raak: SLACKTONE! Arny's favoriete surfband, die nog maar zelden op het podium te zien zijn. Even later gevolgd door Eddie Angel van Los Straightjackets die een hele speciale gast had meegebracht; Sandy Nelson (1938). Er zijn maar weinig rockdrummers die zo'n legendarische status hebben als Sandy Nelson. Hij heeft in de jaren 60 diverse hits gehad en leeft tegenwoordig als kluizenaar ergens in de woestijn. Lopen kan de man niet meer zonder looprekje maar hij gaf me vanavond toch een masterclass drummen, echt weergaloos! Hij publiek stond op de stoelen mee te brullen en te klappen! 

De gemiddelde leeftijd op het podium was inmiddels hoger dan bij de kienmiddag in de bejaardenhuis de Berendonk. Maar er werd me toch een partij gerockt! Na zo'n 2,5 uur was het helaas voorbij en liep iedereen beduusd de zaal uit. Dit had niemand verwacht. Deke's Guitar Geeks avonden zijn meestal de hoogtepunten van het festival, maar wat de goede man vanavond uit zijn hoed had getoverd... De circa 300 gelukkigen hadden dan ook echt het gevoel dat ze iets unieks hadden gezien, en wij waren erbij!
Hierna kon dan ook niks meer boeien, zelfs de show van JD McPherson leek matjes. Rond 12.00 uur hebben we dan ook maar een taxi genomen naar ons hotel....

Tijdens JD McPherson veranderde de zaal in een wilde balzaal. Overal werd uitbunding geswingt.

6 april - Viva Las Vegas Rockabilly festival

Vandaag was de eerste dag van het Viva Las Vegas Rockabilly Festival. Een van de leukste festivals ter wereld en daar wilden we natuurlijk altijd al naar toe. Nee, geen Pink Pop portacabins WC's, of Lowlandscamping. Het hele festival speelt zich af in het Orleans Casino. Dit ligt nogal buiten het centrum, van Las Vegas in een ouderwets Casino complex; dat betekent veel kroonluchters, langzame roltrappen en heel veel sfeer! De eerste avond was alleen voor sponsoren, genodigden en iedereen die een VIP arm-bandje hadden bemachtigd. Wij dus ook.... 

Restles in de Ballroom

Maar om het festival in stijl te bezoeken moet je er wel een beetje je best doen. Wow, dat viel dus niet mee. Het lijkt carnaval wel, maar dan veel leuker. Vetkuiven (Arny?), Betty Page kapsels (Caro?), prachtige jurken en veel tattoos. Wat het meeste opvalt is dat het van jong tot oud gaat. Van 16 tot 99 en die laatste leeftijd hebben we echt niet overdreven.

Schoenen, schoenen, schoenen... en dan vloerbedekking... wie krijgt er geen hoofdpijn?

Op de eerste dag is de festival markt met jaren 50 kleren, cd's, vinyl, banktstellen, etc, alleen maar voor mensen met een VIP-bandje toegankelijk. Voor de heren is er zelfs een een echte coifeur die mooie vetkuiven kan maken. Voor kale schedels als die van Arny hadden ze leuke hoedjes. Maar het was toch voornamelijk uitverkoop voor dames als Caro; meer dan genoeg schoenen, handtasjes, jurkjes, etc, etc... Al had de lokale Target daar ook al op in gespeeld die we vanmorgen hadden bezocht. Dus had Caro al enkle paar schoenen voor veel en veel minder geld gekocht!

Zelfs bij het kleinste podium werd flink geswingt!

En dan zou je bijna vergeten dat er ook nog heel veel bands spelen, te veel om op te noemen en helaas mis je er dan ook veel te veel. Op de eerste dag waren er vooral veel oude rotten als Restless die veel vriendjes op het podium uitnodigden. De meeste muzikanten zijn de grootste fans en staan dus gewoon vooraan in het publiek om het hardste te juichen. Dus dan moet je niet raar opkijken als The Space Cadets samen met Restless een nummer van .... ehm... tja... het was leuk en gezellig dus!

Nog vier dagen te gaan!

5 april - Las Vegas

We zijn gisteravond rond 20 uur geland in Las Vegas. Het was een lange en saaie reis dit keer. In Brussel begon de ellende al met lange rijen bij de incheckbalie. Totale chaos! We hebben niet eens een Belgisch biertje kunnen drinken voordat we het vliegtuig in moesten.  In totaal zijn we 25 uur onderweg geweest. Vooral de 1e vlucht naar Chicago leek eindeloos. Veel turbolentie en daardoor was het onmogelijk te slapen in het vliegtuig. Caro heeft zelfs 3 films gekeken.

We landen iets eerder dan de planning in Chicago waar we bijna 5 uur oponthoud hadden. Normaal krijg je dat wel om met douane perikelen en meer van die bureaucratische onzin. Nou dit keer ging alles wel heel erg snel. Bij de douane stond gewoon niemand (we hebben daar wel eens 2 uur in de rij gestaan) en we zaten in no time op de terminal in een barretje. Waar een glas bier 10 dollar kostte! Dus dat drinkt ook al niet lekker...

De vlucht naar Vegas ging gelukkig voorspoedig en we hebben nu vier uur kunnen slapen. Redelijk wakker stonden we dan bij de balie van het autoverhuurbedrijf. Ze hadden echter geen Jeep vooradig, terwijl we die wel gereserveerd hadden. Wel iets wat er op leek, maar die had geen 4wd, terwijl we dat toch echt nodig hebben voor het eerste deel van de trip (sneeuw!). Ze kon ons wel helpen aan een mooie Mustang convertible, maar die hebben we pas na Santa Monica geboekt. Een cabriolet lijkt ons ook niet echt handig als je de bergen in moet waar nog sneeuw ligt.

Na een half uur overleg heen en weer met o.a. de manager, bleek er ineens een splinternieuwe Dodge Durango beschikbaar te zijn. Maar die was wel fors duurder. We hebben stug volgehouden dat dit niet in het budget paste, dat zij een fout hebben gemaakt en uiteindelijk mochten we de luxe slee voor een prikkie extra meenemen. We schrokken wel toen we even later in de wagen zaten. Van alle gemakken voorzien, alles versteld automatisch. Zelfs sateliet radio aan boord!

Bij ons hotel hadden we de volgende tegenslag. Onze bungaloo-kamer aan het zwembad konden ze niet verhuren. Het halve hotel lag plat wegens een stroomstoring.  

Zelfs bij een stroomuitval blijven de fruitautomaten werken. Je krijgt er wel dorst van zo'n resultaat, maar koud bier schijnen ze dan niet te kunnen schenken...

Ze moesten iedereen omboeken en hadden eigenlijk te weinig kamers. We hebben er nu tijdelijk eentje op de bovenste verdieping in de toren, maar we hopen morgen wel naar de oorspronkelijke kamer te kunnen.  Nergens anders in Vegas kun je namelijk zo goedkoop een kamer aan het zwembad krijgen, je maakt s'morgens je tuindeur open en hup zo het water in...

Eigenlijk wilden we nog snel wat eten ergens, maar het was inmiddels al 11 uur. En het bed zag er lekker uit, dus binnen no-time waren we in slaap gevallen....

(sorry, weinig foto's kunnen maken, het licht was dan ook uit!)

Brussel

We waren vandaag op tijd vertrokken, om nog een leuke middag en avond in Brussel te hebben. De weersverwachting was niet al te best maar het viel allemaal mee. 17 Graden en ook nog af en toe een zonnetje. Het bier was wel wat kouder... 

Arny heeft gisteren de BETA van de nieuwste versie van photoshop (fotosoep) gedownload. Leuk om de nieuwste snufjes mee uit te proberen als je geniet van een lekkere Grimbergen in ons hotelletje. Nou ja, hotellet(je!), tis een gigantische luxe complex met fitness, zwembad en diverse bars...